O Duchowej Adopcji
Ruch, do którego może się włączyć każda osoba, której jest drogie poczęte życie! Każda osoba, która włącza się do Ruchu zobowiązuje się do modlitwy w obronie poczętego życia oraz do osobistego wypełniania Jasnogórskich Ślubów Narodu. Dzięki przynależności do Ruchu udziela się pomocy zarówno dzieciom poczętym, których życie jest zagrożone, jak i cierpiącym z powodu grzechu zabójstwa poczętego dziecka.
Jak zrodziła się duchowa adopcja?
Co to jest duchowa adopcja? Duchowa adopcja jest
modlitwą w intencji dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki. Trwa 9
miesięcy i polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej:
radosnej, bolesnej lub chwalebnej oraz specjalnej modlitwy w intencji
dziecka i jego rodziców. Osoba decydująca się na adopcję duchową nie
wie, jakiej narodowości jest dziecko. Jego imię zna tylko Bóg. Do
modlitwy za poczęte dziecko można dołączyć dowolnie wybrane dodatkowe
postanowienia. Jakie mogą być te dodatkowe postanowienia? Dodatkowymi postanowieniami mogą być np.: częsta spowiedź i Komunia św., adoracja Najświętszego Sakramentu, czytanie Biblii, post o chlebie i wodzie, walka z własnymi nałogami, pomoc osobom potrzebującym lub inne dodatkowe modlitwy (litanie, nowenny, koronki...). Należy jednak podejmować postanowienia realne, mając na uwadze indywidualne możliwości ich wypełniania. Niektórzy zadają sobie pytanie: czy można podejmować duchową adopcję bez dodatkowych postanowień? Odpowiedź brzmi: tak. Dodatkowe postanowienia nie są obowiązkowe, zależą od dobrej woli i zapału adoptującego.
Jakie są owoce duchowej adopcji?
Kto i ile razy może podejmować duchową adopcję? Każdy: osoby świeckie, konsekrowane, mężczyźni, kobiety, ludzie w każdym wieku. Dzieci podejmują ją pod opieką rodziców. Duchową adopcję mogą podejmować także osoby żyjące w związkach nie sakramentalnych, osoby rozwiedzione. Można decydować się na nią wiele razy – ale za każdym razem adopcja dotyczy tylko jednego dziecka – pod warunkiem wypełnienia poprzednich zobowiązań. Za każdym razem trzeba jednak złożyć przyrzeczenie. Jeśli w jakimś dniu zapomni się odmówić modlitwę nie jest to grzechem. Grzechem bowiem jest świadome i dobrowolne zlekceważenie składanego Bogu przyrzeczenia. Przerwa, która trwa dłuższy czas (miesiąc lub dwa), przerywa duchową adopcję. Należy wtedy ponowić przyrzeczenie i starać się je dotrzymać. W wypadku krótkiej przerwy należy duchową adopcję kontynuować, przedłużając modlitwę o opuszczone dni.
Skąd pewność, że Bóg wysłucha modlitwy? Naszą pewność opieramy na
wierze we Wszechmoc i nieograniczone Miłosierdzie Boże. Bóg jest Dawcą
Życia i Jego wolą jest, by każde poczęte dziecko żyło i było otoczone
miłością rodziców. Czy przyrzeczenia duchowej adopcji muszą być składane uroczyście? Wskazane jest, by przyrzeczenia były przeprowadzane uroczyście (w kościele, w obecności kapłana), ale można je złożyć także prywatnie, np. korzystając z audycji radiowej na ten temat. Dzięki temu duchową adopcję mogą podjąć także osoby starsze, niepełnosprawne.
W jaki sposób można złożyć przyrzeczenia prywatnie? Odczytać formułę przyrzeczenia (najlepiej przed Krzyżem lub obrazem) i od tego momentu przez kolejnych 9 miesięcy odmawiać jedną dowolnie wybraną tajemnicę różańca oraz modlitwę w intencji dziecka i rodziców. Dla zapamiętania dobrze jest zapisać datę rozpoczęcia i zakończenia modlitwy.
FORMUŁA PRZYRZECZENIA DUCHOWEJ ADOPCJI
………………………… podpis
MODLITWA CODZIENNA
Panie Jezu – za wstawiennictwem Twojej Matki Maryi, która urodziła Cię z miłością, oraz za wstawiennictwem św. Józefa, człowieka zawierzenia, który opiekował się Tobą po urodzeniu – proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka, które duchowo adoptowałem, a które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady. Proszę, daj rodzicom miłość i odwagę, aby swoje dziecko pozostawili przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś. Amen.
|
Powstała po objawieniach w Fatimie, stając
się odpowiedzią na wezwanie Matki Bożej do modlitwy różańcowej, pokuty
i zadośćuczynienia za grzechy, które najbardziej ranią Jej Niepokalane
Serce. W roku 1987 została przeniesiona do Polski. Pierwszy ośrodek
duchowej adopcji powstał w kościele OO. Paulinów w Warszawie. Stąd
rozprzestrzenia się na cały kraj i poza jego granice.
Duchowa adopcja skutecznie leczy głębokie
zranienia wewnętrzne spowodowane grzechem aborcji. Pozwala matkom
odzyskać wiarę w Boże Miłosierdzie, przynosząc pokój ich sercom. Jako
bardzo konkretny, bezinteresowny i osobisty dar (modlitwy, ofiary i
post), pomaga w szczególności ludziom młodym kształtować charakter,
walczy z egoizmem, odkrywać radość odpowiedzialnego rodzicielstwa,
uzdalniając do postrzegania miłość i seksu oczyma Boga. Ucząc
systematycznej modlitwy i pozytywnego działania pogłębia kontakt z
Bogiem. Pomaga odkrywać głęboki sens zaniedbanych praktyk ascetycznych.
Może się stać czynnikiem odrodzenia wspólnej modlitwy i miłość w
rodzinie.